Het mooiste MAF-moment van de Nederlandse piloot Piet Muilwijk speelde zich af op een dag in Arnhemland. Een dag gevuld met inspectie- en reparatievluchten van de landingsbanen. De passagiers waren twee lokale mannen die hiervoor aangewezen waren. Een erg belangrijke taak, die normaalgesproken niet voor zoveel onrust zorgde als vandaag.
Fatale steek
Achter in de cabine waren de twee mannen al een paar minuten druk aan het bellen. Stukjes woorden en zinnen drongen tot Piet door, maar de aanleiding van hun onrust werd niet duidelijk. Toen ze geland waren op Howard Island, werd het vraagstuk snel opgelost. Piet kreeg gewoonweg de telefoon in handen gedrukt. Aan de lijn was een man uit Dhipirri, een dorpje vlakbij: “Een jongetje heeft in de zee gespeeld en is gestoken door een pijlstaartrog. We hebben hier geen dokter. Kun je komen om hem naar de kliniek in Milingimbi te brengen?”
Keuzes boven keuzes
Op de achtergrond hoorde Piet het jongetje gillen van de pijn. Ook al hoeft een dergelijke steek geen ernstige gevolgen te hebben, toch kan deze zonder vakkundige behandeling uitmonden in een gevaarlijke infectie. Iets dat je in het afgelegen Arnhemland koste wat kost wilt voorkomen. Piet nam het zekere voor het onzekere en sprak meteen met de twee airstripwerkers. Zij zouden het komende uur ook zonder hem kunnen werken. Precies genoeg tijd, want de retourvlucht naar Dhipirri en het ziekenhuis zou pakweg één uur duren. Nu de brandstof berekenen, want tot de volgende mogelijkheid om bij te tanken waren nogal veel kilometers af te leggen. Gelukkig had Piet ’s ochtends een aardige voorraad meegenomen, die nu de extra kilometers mogelijk maakte. Tot slot toestemming van de MAF-basis opvragen. Dit bleek een lastigere opgave, want Piet stond midden in de bush zonder mobiel- of radiobereik. De beslissing lag dus bij hem alleen.
Recordsnelheid
“Ik kom eraan.” Hij drukte de twee airstripwerkers de telefoon in handen, stapte het vliegtuig in en was in een mum van tijd weer in de lucht. Tijdens de tien minuten vliegtijd naar Dhipirri bereidde Piet alvast de nodige papieren voor de naderende vlucht voor en nam contact op met de MAF-basis, immers in de lucht was het bereik uitstekend. De programmamanager was blij met Piets initiatief en regelde direct een ambulance voor de laatste kilometers naar de kliniek. Intussen landde Piet al in Dhipirri, waar de moeder en haar zoontje klaar stonden om te vertrekken. Alles ging in rap tempo en zes minuten nadat Piet was geland, steeg hij alweer op. Een recordsnelheid. Nu nog een kwartier vliegen naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis. Vijftien minuten die zo’n twee uur boottocht bespaarden, want de kliniek ligt op een eiland en zij vlogen boven de open zee. Eenmaal geland op Milingimbi, stond de ambulance al klaar en vertrok met gillende sirene. Een geslaagde vlucht, want een paar dagen later hoorde Piet dat het weer helemaal goed ging met het jochie. Tevreden klom Piet zijn GA8 Airvan in en vloog terug naar Howard Island waar hij de twee inspecteurs ophaalde. Alsof er niets gebeurd was, vlogen zij precies op schema de volgende landingsbaan aan voor de aanstaande inspectiebeurt.
Schakeltje voor schakeltje
De vraag wat deze vlucht nou tot een van de mooiste vluchten maakte, beantwoordt Piet met een glimlach: “De timing was erg bijzonder en ik geloof niet in toeval wat dat betreft. Eerst het feit dat de twee mannen precies die dag bij mij in het vliegtuig zaten. Dat moeten hun vrienden uit Dhipirri hebben geweten toen ze belden. Dan het gegeven dat ik de enige MAF-piloot in de buurt was die überhaupt snel genoeg naar het jongetje kon vliegen. Daarnaast het feit dat er genoeg brandstof aan boord was ondanks de grote afstanden die we die dag nog moesten afleggen. En dan natuurlijk hoe snel en goed alles ging. Anders dan in andere MAF-landen hebben we in Arnhemland geen grondpersoneel dat helpt met het in- en uitchecken van passagiers. Ondanks dat ik dit allemaal alleen moest doen, waren we in korte tijd bij de kliniek waar het jongetje gelukkig geholpen kon worden. Het was geweldig hoe God die dag elk schakeltje in elkaar liet passen.”