“Sommige mensen dromen ervan om te vliegen als vogels en neer te strijken in verre oorden. Ik niet. Ik droom eigenlijk van heel eenvoudige dingen: lopen, rennen, dansen. Ooit, ooit zou ik willen voetballen met mijn vrienden op het veldje, al was het maar één keer.” Dag in dag uit, al veertien jaar lang, kijkt Scovia naar haar voetballende leeftijdsgenootjes. Meedoen kan ze niet. Want zonder benen, schop je het niet ver.
Nachtmerrie
De nachtmerrie begon toen Scovia vijftien maanden oud was. “Ze kreeg malaria”, vertelt haar moeder. Een heftige ziekte. Zeker voor zo’n jong meisje. De malaria verzwakte Scovia’s immuunsysteem. Na verloop van tijd werden haar teennagels zwart, ze begonnen te rotten. “We hadden geen idee waar dit vandaan kwam.” De situatie werd nog angstaanjagender toen de ziekte vorderde en Scovia’s botten loskwamen van haar gewrichten. Vader en moeder stonden voor een raadsel. Wat gebeurde hier?
Benen verloren
Vele onderzoeken en doktersbezoeken later, stellen de artsen de diagnose. Scovia heeft een ernstige infectie opgelopen, veroorzaakt door malaria, die haar lichaam opvreet, beginnend bij haar voeten. Uit angst dat het Scovia fataal zal worden, nemen de artsen een hartverscheurend besluit. Op vierjarige leeftijd worden beide onderbenen van het meisje geamputeerd.
Aan de zijlijn
Jaren kruipen voorbij, letterlijk en figuurlijk. Langzaam maar zeker geeft Scovia zich over aan de situatie. Niet kunnen rennen, niet kunnen klimmen. Als toeschouwer aan de zijlijn. Daar zal ze het de rest van haar leven mee moeten doen.
Nieuwe benen
Tot het moment dat Scovia, ze is dan veertien jaar, dominee Gunapooshani ontmoet. Dan vraagt ze zich stiekem af of dromen toch uit kunnen komen. Vanaf hun allereerste ontmoeting, zet dominee Gunapooshani alles op alles om hulp in te schakelen. Die wordt gevonden in het St. James Orthopedisch Centrum, waar prothesen kunnen maken. Er is alleen een obstakel: het orthopedisch centrum bevindt zich in het zuiden van Oeganda, terwijl Scovia’s familie helemaal in het noordoosten, vlakbij de grens met Congo woont. Hoe moet een gehandicapt meisje een reis van tien en half uur over hobbelige, slecht begaanbare wegen maken?
Nieuwe hoop
Dominee Gunapooshani ziet geen probleem. “Ik vlieg al meer dan tien jaar met MAF en ik ben erg onder de indruk van de uitmuntende piloten.” En dus, schakelt de dominee MAF in. Piloot Andrew Parker vindt het een eer om moeder en dochter naar het orthopedisch ziekenhuis te brengen. “Het is erg mooi om medische vluchten te maken”, vertelt hij. “Met dit soort vluchten mag ik helpen om mensen nieuwe hoop te geven.”
Stapje voor stapje
In het orthopedisch centrum krijgt Scovia op maat gemaakte prothesen. Nieuwe benen! Dat betekent een hele nieuwe wending voor Scovia. Ze moet weer leren lopen. Maandenlang traint ze. Scovia zet dapper door, ze oefent trouw elke dag. Totdat de dag aanbreekt dat haar therapeut haar het goede nieuws vertelt: “Je mag naar huis!”
Voet aan de grond
Vloog ze net nog hoog boven de kronkelende Witte Nijl, nu zet het vliegtuig voet aan de grond. De deur zwiept omhoog en de trap wordt neergelaten. Het grote moment is aangebroken: Scovia stapt stralend, met haar nieuwe benen, de toekomst in.
Nieuwe dromen
Eenmaal thuis vertelt de tiener: “Ik ben zo blij om weer thuis te zijn.” Haar stralende lach is onbetaalbaar. “Ik kan in woorden niet uitdrukken hoe blij ik ben dat ik weer kan lopen.” En bij lopen alleen zal het niet blijven. Scovia kan fantaseren over alle dingen die ze met haar nieuwe benen kan doen: dansen, voetballen met vrienden en terug naar school gaan. “Maar dan heb ik wel een nieuw uniform nodig, m’n oude is nu veel te kort!”