“Zijn oogjes knipperen tegen het felle zonlicht. Een frons vertelt dat hij liever in zijn moeders armen ligt. Maar als we oogcontact krijgen, verschijnt er een grote lach op zijn gezicht. Abel is nog maar veertien maanden oud en vandaag gaat hij zijn eerste buitenlandreis maken. Het is geen vakantietripje, maar voor Abel is deze reis zijn enige mogelijkheid tot herstel.”
Grenzeloos
Vroeg in de ochtend vliegt MAF-piloot Wim Hobo met zijn Cessna Grand Caravan de grens tussen Oeganda en Zuid-Soedan over. De lucht is helder blauw, er staat geen wolkje aan de hemel. Buiten het geraas van de propeller om, is het stil in het toestel. Daar zal gauw genoeg verandering in komen. Op de bestemming, het vliegveld van Juba in Zuid-Soedan, staat een gemêleerd gezelschap te wachten. Vijf vrouwen in kleurrijke kleding met hun vijf jonge kinderen, baby’s nog. En ook al zien de kinderen er allemaal verschillend uit, één ding hebben ze gemeen. Ze zijn allemaal geboren met een zogenoemd waterhoofd.
Baby-belt
“Nadat ik geland ben, worden de kinderen en hun moeders met een busje bij het toestel gebracht”, vertelt Wim. “De baby’s zijn goed ingepakt voor de reis. Alsof het 10 graden is in plaats van 32!” Iedereen stapt aan boord. De jongste passagiers krijgen de speciale baby-belt omgegespt zodat ook zij veilig door de lucht vervoerd worden. “Als iedereen vastzit en ik heb gebeden voor een veilige vlucht, start ik de motor en vertrekken we richting de Oegandese grens.”
Klamme handjes
“Na 50 minuten landen we in Arua, in het noordwesten van Oeganda, voor een tussenstop. Daar worden de reisdocumenten gestempeld door de grenspolitie en kunnen we even onze benen strekken. Daarna vliegen we door richting onze eindbestemming, Tororo. We vliegen op 9.000 voet (2.743 meter). Net boven de meeste wolken en turbulentie, maar laag genoeg zodat zuurstoftekort geen rol zal kunnen spelen. De passagiers kijken wat onwennig en zenuwachtig rond. Voor bijna iedereen is het de eerste keer dat ze vliegen. Niet gek dus dat sommigen lichtelijk klamme handjes hebben. Ik kijk daarom regelmatig een keertje extra achterom om te zien hoe het met ze gaat. Ik steek mijn duim op. Dat geeft vertrouwen. En niet veel later sukkelen de meesten zelfs, onder het eentonige gebrom van de motor en propeller, in slaap.”
Turbulent
“Op de route van Arua naar Tororo zijn geen noemenswaardige bergen, dus vliegen we er bijna in een rechte lijn naartoe. Wel is het inmiddels halverwege de middag, dus verschijnen hier en daar wat onweersbuien. Die vermijden we door de koers een paar graden te verleggen. Tijdens de landing ontstaat er door de warmte wat meer turbulentie. Tien paar ogen sperren open. Rustig leg ik uit dat dit een normaal verschijnsel is. Niet veel later landen we veilig op de landingsbaan van Tororo, waar een team van het CURE ziekenhuis, inclusief de directeur, mijn passagiers al staat op te wachten.”
Hulp
Deze vlucht van Abel is onderdeel van een samenwerking tussen MAF en het CURE ziekenhuis om baby’s met een waterhoofd of open ruggetje – die in de meeste gevallen ook een waterhoofd hebben of die ontwikkelen – vanuit Zuid-Soedan naar het ziekenhuis in Oeganda te vervoeren. Zo krijgen kinderen die geboren zijn in moeilijke omstandigheden, op plekken waar geen toereikende medische zorg is, nu ook de mogelijkheid tot goede medische hulp. De wegen in Zuid-Soedan zijn op dit moment niet veilig. Dat MAF hen naar Oeganda overbrengt, betekent voor hen letterlijk een reis naar herstel. Een veilige en comfortabele reis.
Droomvlucht
“Het is echt een vreugde om de kinderen en hun moeders te vervoeren, om het mogelijk te maken dat zij een levensveranderende operatie kunnen ondergaan”, vertelt Wim. “En het mooie is dat het team van het CURE ziekenhuis niet alleen uitstekende medische zorg geeft aan de kinderen, maar ze delen ook iets diepers met de ouders: het Goede Nieuws van Jezus Christus. Ouders, moe van de strijd in de zorg voor hun kinderen, vinden troost in woorden van hoop en herstel. Sommige werkdagen kan ik me wel eens afvragen wie of wat ik nu eigenlijk heb gevlogen. Maar vandaag besef ik weer eens goed dat ik op elke vlucht meer vervoer dan passagiers en vracht. We vervoeren dromen, genezing en de belofte van een betere toekomst.”
“We willen eersteklas gezondheidszorg bieden aan gezinnen die dat nooit kunnen betalen. En dat in een meelevende, christelijke omgeving”, legt Justin Narducci, directeur van CURE International uit. “Gehandicapten in ontwikkelingslanden hebben vaak te maken met stigmatisering. Veel ouders worden onder druk gezet om hun gehandicapte kinderen in de steek te laten. Dus is het duidelijk dat het kind bij ons met waardigheid behandeld moet worden, dat is voor ouders belangrijk om te zien. Bij CURE krijgen de kinderen veel liefde in Christus.”
Medische Safari
Naast de vluchten die naar het CURE ziekenhuis worden gemaakt, vliegt MAF ook voor zogenaamde mobiele klinieken. In plaats van patiënten naar het ziekenhuis te brengen, worden dan artsen en verpleegkundigen naar geïsoleerde gebieden gevlogen zodat zij daar medische hulp kunnen geven aan mensen die zo afgelegen wonen dat ze geen toegang hebben tot reguliere gezondheidszorg. Tim Erickson, directeur van het CURE ziekenhuis in Oeganda: “We zijn dankbaar voor de vele jaren van cruciale samenwerking met MAF.”