“Het hart van een mens overdenkt zijn weg, maar de HEERE bestuurt zijn voetstappen.” (Spr. 16:9) Een verlangen en houding die elke MAF-piloot heeft, op de grond en in de lucht. Zo ook Willem Jonkers, piloot op Papoea Indonesië: “Voordat je weggaat ’s morgens bid je dat God je leidt zodat je hoort wat je moet horen en ziet wat je moet zien. En dat is ontzettend belangrijk. Want soms merk je: Eigenlijk moet je hier wat meer tijd nemen, even luisteren en meer informatie achterhalen, even met iemand praten.” Precies op deze wijze kwam één van Willems mooiste MAF-momenten tot stand, op een dag in Nalca…
Ismaël
Meerdere keren liet Willem de airstrip van de hoofdbasis Sentani achter zich om richting Nalca te vliegen. Hij vliegt daar graag naartoe, ook vanwege Ismaël, de lokale MAF-medewerker. Als landingsbaan medewerker helpt Ismaël met het in- en uitchecken van passagiers en vracht. Een vrolijke man die altijd alle papieren op orde heeft, nerveuze passagiers op hun gemak stelt en graag een praatje maakt. Op een dag stond Ismaël niet bij de landingsbaan om Willem te zien landen. Op Willems navraag deelden de bewoners hem mee dat Ismaël ziek is. Het leek een ernstige ziekte te zijn, want een aantal weken later werd Ismaël door een andere piloot naar het ziekenhuis in Wamena gebracht. Elke keer dat Willem nu in Nalca landde, vroeg hij naar het welzijn van Ismaël. Het treurige bericht luidde: “Ismaël is weer thuis maar nog steeds ziek. De artsen in Wamena konden niets voor hem doen.”
“Met een normale vliegplanning
was dit risico te groot geweest,
maar vandaag was het Willems laatste vlucht.”
Ingeving
Zo ging het een hele tijd, totdat Willem op een morgen in Nalca landde en opeens diep van binnen wist: “Ik moet naar Ismaël toe. Even een half uur extra inplannen en gewoon naar hem toegaan.” Willem was zich ervan bewust dat dit extra half uur kon betekenen dat er te veel wolken zouden zijn om straks nog te kunnen vertrekken. Met een normale vliegplanning was dit risico te groot geweest, omdat dan andere mensen niet meer geholpen konden worden. Maar voor vandaag was het Willems laatste vlucht. Alles wat hij nog moest doen, was zelf naar huis vliegen. Dus vroeg Willem aan de verbaasde omstanders hem naar het huis van Ismaël te leiden.
Een schamel hutje
Het was een klein hutje. In het midden een schamel vuurtje, dat het donkere hutje een beetje verlichtte. Ismaël zat op zijn hurken op de grond, apathisch, zonder enige kracht om op te staan. Op de vraag hoe het met hem ging, kreeg Willem geen antwoord, maar hij wist ook zo dat deze man om zijn leven vocht. Willem vroeg: “Willen jullie dat ik Ismaël naar het ziekenhuis in Sentani breng?” Een vraag die door Ismaël en de dorpsgemeenschap werd overwogen. Immers, Ismaël kon in Wamena al niet geholpen worden wat in deze cultuur betekent dat men zich bij de ziekte neer moest leggen. Willem daarentegen wilde voor Ismaëls leven blijven vechten door een ander, groter ziekenhuis te proberen. Uiteindelijk werd de knoop doorgehakt en zei Ismaël: “Ja, ik wil naar het ziekenhuis in Sentani.” Meteen werd de daad bij het woord gevoegd. Op een zelfgemaakte brancard brachten de dorpelingen Ismaël naar het vliegtuig. Willem steeg spoedig op en dankte de Heer, want hij zag heel duidelijk: de hoop was terug in Ismaëls ogen.
Hoop
Drie maanden gingen voorbij. Willem bleef regelmatig naar Nalca vliegen en vroeg telkens of de bewoners nog iets van Ismaël hadden gehoord. Hun antwoord was plots net zo hoopvol als de laatste blik van Ismaël toen Willem hem in Sentani uit het vliegtuig hielp: “Het gaat beter. Het gaat beter.” Bij dit antwoord bleef het. Tot op die ene dag dat Ismaël opeens op het vliegveld in Sentani stond, jawel stond! Hij kon lopen en straalde weer kracht en levenslust uit. Willem krijgt nog steeds kippenvel als hij aan dit moment terugdenkt: “Het is prachtig. Het gaat weer zo goed met hem. Als ik toen niet dat extra half uur had genomen ondanks dat ik wist dat hij in Wamena al niet geholpen kon worden, zou Ismaël er nu niet zo goed bijstaan. Hij bleek tuberculose te hebben, een ziekte die zonder de juiste behandeling dodelijk is.”
Gods leiding
“Het is fantastisch om te zien hoe God je gebruikt als je open staat voor Zijn leiding. Toen ik die ene dag over het dorp heen vloog en landde, wist ik gewoon dat ik Ismaël moest opzoeken. Nu hij weer zo opbloeit, geeft mij dat enorme vreugde.” Met een glimlach voegt Mariëtte, Willems vrouw, daar aan toe: “Dit laat weer zien hoe belangrijk het is niet alleen een vliegrooster af te handelen, maar oog te blijven hebben voor de mensen om je heen, waar je ook vliegt.”
Bezoek samen met de piloten Peter Santana en Joel Geaslen het dorpje Nalca en zie wat er gebeurt als een MAF-vliegtuig landt: