“Het is zondagmiddag als we aan het ‘rusten’ zijn. We zijn net terug uit de kerk en hebben traditiegetrouw de restjes gegeten die overgebleven waren van de week. Boaz en Sarah zitten op hun kamer met de airco, vanwege de erg warme dagen. Dit proberen we elke dag te doen, zodat zij kunnen uitrusten en even alleen kunnen spelen. Plotseling gaat de stand-by telefoon van MAF. Ik was dit weekend stand-by als piloot en had op zaterdag ook al een medische vlucht uitgevoerd…”
Geen speling
Rutger Bakker vertelt over een oproep die geen twijfel overlaat: er is geen tijd te verliezen! Kan hij de ambulancevlucht nog uitvoeren en daarmee helpen een leven te redden?
“Ik kreeg de vraag of het nog lukte om vanmiddag uit te vliegen naar Djoemoe, een dorpje in het midden van Suriname ongeveer een uur vliegen vanuit Paramaribo. Ik begon te rekenen en gaf aan dat het net moest lukken, maar dan wel zo snel mogelijk. Met mijn berekening zouden we 45 minuten voor zonsondergang weer terug zijn. Niet veel speling, maar genoeg om de vlucht uit te voeren. Voor de zekerheid vroeg ik nog of het echt dringend was; wat met nadruk werd bevestigd. Deze vlucht kon echt niet wachten.”
Shock
“Snel trok ik mijn MAF-overhemd aan en pakte mijn spullen bij elkaar. Aangekomen bij MAF deed ik de inspectie van het vliegtuig en stuurde ik het vliegplan op. Precies om 15:30 uur steeg ik op van ons vliegveld ‘Zorg & Hoop’. Aangekomen op bestemming bleek het inderdaad erg dringend te zijn. Een jonge vrouw verkeerde in shock en was daardoor niet aanspreekbaar. Nadat we haar in het vliegtuig op de brancard hebben gelegd en de dokter het infuus had aangebracht, hebben we met elkaar gebeden. Een vaste gewoonte die door de dokters en familieleden altijd ontzettend gewaardeerd wordt.”
Loeiende sirene
“Vijf minuten later vloog ons vliegtuig over de landingsbaan op weg terug naar de stad waar de ambulance klaar zou staan om de vrouw de laatste kilometers naar het ziekenhuis te brengen. Onderweg zagen we de toestand patiënt steeds slechter worden. Af en toe schreeuwde ze het uit van de pijn. God dank hadden we de dokter aan boord die zich om haar bekommerde en haar toestand nauwlettend in de gaten hield. Ik focuste mij op het vliegen en de landing in Paramaribo. Veiligheid staat voorop en iedereen heeft zijn vaste taak in zulke situaties. Aangekomen in de stad vroeg ik de dokter om haar eerste diagnose na wat ze gezien had: ‘Buikvliesontsteking, dit had niet langer kunnen wachten of moeten duren.’ We waren net op tijd in de stad. Met loeiende sirene reed de ambulance naar het ziekenhuis.
Samen als gezin
Ondanks het hectische weekend zijn we dankbaar dat we als MAF het verschil konden maken in het leven van deze vrouw. Ik als piloot en Elseline als moeder en echtgenote, want zij is het weekend grotendeels alleen geweest met Boaz en Sarah. Dit werk doen we samen, als gezin!”
