Rutger Bakker werkt als piloot voor MAF Suriname. Vliegtuig, cockpit. Dat is wellicht het beeld wat een piloot bij ons oproept. Maar wat doet een MAF-piloot eigenlijk de hele dag? Rutger neemt ons een dag mee aan boord van zijn GA8 Airvan diep het oerwoud van Suriname in.
05:00 uur
Vanmorgen gaat de wekker vroeger dan normaal. Het gaat een bijzondere dag worden. Twee keer per jaar worden voorgangers van de Trio- en Wayanastam vanuit alle uithoeken van Suriname per vliegtuig naar Paloemeu gebracht om daarna per boot twee uur door te varen naar kamp Weejo, midden in het regenwoud dicht bij de Braziliaanse grens. Daar ontvangen de kerkleiders onderwijs over het Woord van God. Dit betekent dat wij met twee vliegtuigen ruim 50 mensen naar kamp Weejo vliegen én ook nog eens meer dan duizend kilo aan voedsel. Een enorme onderneming.
06:00 uur
Er is al veel reuring rondom de hangaar als ik aankom. De groundcrew maakt de vliegtuigen klaar voor vertrek.
06:10 uur
Eerst koffie! Ik kruip achter mijn computer. Het beloven twee lange dagen te worden waarbij een goede planning nodig is. Ik controleer het weer en de routes, print mijn navigatieplan uit en dien mijn vliegplan in bij de verkeerstoren. Voor vertrek inspecteer ik het vliegtuig grondig. Je wilt natuurlijk niet dat er een leguaan verstopt zit in de luchtinlaat tijdens het opstijgen. Waar ik ’s ochtends de dag rustig opstart, ben ik nu volop in actie. Ik houd van een positieve sfeer en vind het belangrijk om een goede band te hebben met mijn lokale collega’s. Met elkaar maken we de dag en voeren we de missie uit.
06:50 uur
Exact om 06:50 uur taxi ik weg om vervolgens om 07:00 uur airborn te zijn. Al snel stijg ik door het dunne wolkendek heen en zie ik de stad onder mij kleiner worden. Een grote oranje bol, laag boven de horizon, voorspelt een warme dag. Als alle checks gedaan zijn en het vliegtuig op cruise-snelheid is, pak ik mijn map erbij. Iedere landingsbaan in Suriname heeft een Maximum TakeOff Weight (gewichtsrestrictie) voor het opstijgen. Tijdens het vliegen maak ik berekeningen om te kijken hoeveel beschikbare kilo’s ik heb op de diverse vliegvelden.
09:50 uur
Na een tussenstop, landen we op de grasbaan van Lawa. Daar is iedereen verzameld en staat de groundcrew klaar om het vliegtuig te tanken. Ondertussen kan ik snel wat eten en de benen strekken. De passagiers nemen plaats in het vliegtuig en de bagage wordt ingeladen. Na 25 minuten zit ik alweer in de lucht voor de volgende vlucht. Ik moet vandaag drie keer heen en weer vliegen, dus we moeten ons aan een strak vliegschema houden.
13:35 uur
We zijn gedaald tot 1.300 feet (396 meter) Above Ground Level. Ik heb de eerste groep weggebracht en zie het dorp Lawa alweer voor mij liggen. Om mijn prelanding checks goed te kunnen uitvoeren, vlieg ik eerst over de landingsbaan heen. Ik kijk naar beneden om te zien of de runway clear is en hoe de wind op de baan staat. Vaak is er geen officiële indicatie, dus kijk ik naar rookpluimen, de rimpels op de rivier en vergelijk mijn snelheden (Ground Speed versus Indicated Air Speed). Dat voorspelt een crosswind van rechts. Via ons satellietsysteem geef ik een melding dat ik de landing ga inzetten, de mixture gaat naar voren en de overige checks voer ik uit tijdens de daling in het circuit. Inderdaad een stevige crosswind. Gelukkig zijn we daar goed op getraind, dus hobbel ik vijf minuten later over het gras naar het dorpshuis waar de volgende groep mannen staat te wachten.
17:15 uur
Het gaat al schemeren. Ik heb ruim zeven uur vliegen op de teller staan. Er zijn honderden kilo’s bagage door mijn handen gegaan en ik heb veel mensen gesproken. Vermoeid lopen we van het vliegtuig naar Apetina, een dorp vlak bij de Paloemeu rivier. Daar verblijven we vannacht. Voordat de avond valt, gaan we naar de rivier om ons te wassen. Zittend aan de oever kijk ik uit over het gladde water. Ik denk aan de mensen die we naar de Bijbelschool hebben gebracht. Mannen die Zijn roepstem hebben gehoord en Hem hebben aangenomen als hun Verlosser. Bekrachtigd door de Bijbelschool zullen deze voorgangers over een paar maanden de rivier opvaren om het Evangelie in het regenwoud van Brazilië te brengen. Waar de rivier stopt, gaan ze te voet verder. Ze gaan letterlijk over bergen om te vertellen van de genade die zij gevonden hebben. Beseffend dat ik als piloot bij MAF hier een kleine schakel in mag zijn, maakt mij stil. Dit is het mogen delen in de verspreiding van Zijn Woord tot het uiterste van de aarde. Daar doe ik het voor!
