Beroofd in de bush

Vanuit het niets springen een paar schimmen op hem af. Johns ogen schieten van links naar rechts. Hij verstijft. Zijn gedachten razen door zijn hoofd. In een poging zijn leven te sparen, geeft hij zijn kostbare lading, geld en telefoon af. Hij hoopt dat dit genoeg is en dat ze hem verder met rust laten. Maar hij heeft het mis. De bende is ontevreden over de buit en valt John genadeloos aan. Ze slaan hem meerdere keren wreed op zijn hoofd, kaak, nek en schouders. Zijn keel laat een paar schelle kreten horen. Als een prooi tussen de kaken van een roofdier worstelt hij nog even, maar het is te laat. Zilverkleurige kapmessen glinsteren in de zon. Een uithaal. Een schreeuw. John begint hevig te bloeden en raakt dan buiten bewustzijn. Zo snel als ze tevoorschijn kwamen, verdwijnen ze weer in de struiken. Er klinkt alleen nog het klotsende water van de Waghi-rivier.

Zwaargewond
Midden in de hooglanden van Papoea-Nieuw-Guinea ligt John, beroofd en zwaargewond achtergelaten om te sterven. Zijn kreten om hulp worden overstemd door de rivier. De tijd staat niet aan zijn kant.

Zodra de noodoproep klinkt, komt het team van MAF in actie. Het vliegtuig wordt klaargemaakt, de brancard wordt in het toestel geschoven en de piloot beklimt de cockpit. In een situatie als deze telt elke minuut. John is door een voorganger gevonden en naar de plaatselijke kliniek gebracht. Daar werd hij met een infuus in leven gehouden. Maar de gezondheidsmedewerkers realiseren zich maar al te goed dat John naar een specialistisch ziekenhuis moet. Daarom bellen ze MAF. Dertig minuten na het telefoontje, landt piloot Glenys Watson haar Cessna op de landingsbaan van Nomane en brengt John naar het vliegveld van Kundiawa, waar een ambulance klaarstaat om hem naar het ziekenhuis te vervoeren.

Eindelijk veilig
Bij de spoedeisende hulp worden Johns gapende wonden voorzichtig schoongemaakt, gehecht en verbonden. Hij krijgt medicatie en pijnstilling, maar helaas geen bed. Door een tekort aan bedden moet John op de vloer van de hal in de polikliniek slapen. Toch deert hem dit niet en legt hij zich neer voor de nacht. “Ik ben zo dankbaar dat ik nog leef. Dank je wel MAF, voor het redden van mijn leven.”

Enkele maanden na het schokkende incident ontmoeten John en Glenys elkaar opnieuw. Het is een hartverwarmende reünie, waarvan Glenys niet had verwacht dat die ooit zou plaatsvinden: “Ik zag je hoofdwonden en je verkeerde in kritieke toestand. We hebben je snel naar het ziekenhuis kunnen vliegen. Wat ben ik blij om te zien dat je gezond en wel terug weer thuis bent!”

Bange uren
Glenys was niet de enige die dacht dat John het niet zou redden. Gezondheidsmedewerker Jeffrey deed er alles aan om John in leven te houden tot het vliegtuig zou komen. “Ik dacht niet dat hij het zou redden, want de steekwonden waren zo ernstig dat hij elk moment het bewustzijn kon verliezen door het hevige bloedverlies”, legde Jeffery uit. Andrew, een van de familieleden van John, vertelt: “Het was ongelooflijk hoe snel MAF reageerde. Er was maar één telefoontje naar de MAF-basis nodig en een van de MAF-piloten die in de buurt vloog, kwam direct John ophalen. We hadden niet verwacht dat MAF op tijd zou zijn, omdat wij zo afgelegen wonen. Maar omdat Glenys in de buurt vloog en direct kon komen, is het leven van John gered.”