Kippen, dozen vol nieuwe Bijbelvertalingen en zelfs varkens. MAF-vliegtuigen hebben al de meest bijzondere vracht vervoerd. Maar als MAF-piloot Joël Geaslen, op zijn allereerste vlucht in Papoea, de schooltas die hij moet vervoeren openmaakt, worden zijn ogen zo groot als schotels.
Landen op een postzegel
Vandaag zit MAF-piloot Joël voor het eerst zelf achter de stuurknuppel in Papoea. Opperst geconcentreerd vliegt hij door het ruige gebied. Joël heeft al jarenlange ervaring als piloot in Amerika, maar vliegen in de bush is van een heel ander kaliber. Zijn instructeur leert hem de unieke kneepjes van het vak bij. Hoe te landen op onverharde banen? En op tijd inspelen op het weer dat in de bergen in één klap kan omslaan. “Ik heb al duizenden keren een vliegtuig aan de grond gezet, maar dit is als landen op een postzegel.”
Uiterste precisie
Landingsbanen in de bush zijn met de hand uitgehouwen. Ze liggen in diepe valleien, omringd door ruige bergkliffen. Met uiterste precisie navigeert Joël het toestel door het gebied. Juist op dat moment komt de radio-oproep. Een buitengewoon kostbaar, fragiel pakket moet met spoed vervoerd worden. En daarin zit wel het laatste wat Joël verwacht.
Diep dal
De MAF-piloot in opleiding en zijn instructeur schakelen snel. De vliegtraining wordt onmiddellijk omgezet in een spoedvlucht. Joël keert het toestel en zet koers op de locatie waar de noodoproep vandaan kwam. “Zodra we de landingsbaan naderen, wordt me duidelijk waarom deze vlucht nodig is. Het dorp bevindt zich in een diep dal. Er zijn maar weinig andere nederzettingen in de buurt. In alle richtingen strekken zich, kilometers ver, jungle en ruig terrein uit.”
Uitzonderlijk pakket
Wanhoop is van de gezichten af te lezen. Op een zelfgemaakte brancard van bamboestokken, brengt een groep dorpsbewoners een pas bevallen jonge moeder naar het vliegtuig. Dan overhandigt een van de mannen Joël een aftandse schooltas. De tas is oud en afgeleefd. Maar toch wordt hij behandeld met een zorgvuldigheid waaruit blijkt dat er iets ontzettend kostbaars in zit. Voorzichtig, met twee handen, pakt de piloot het pakket aan. De schooltas staat bol, beweegt zachtjes en schreeuwt het uit. Langzaam maakt Joël de tas open. Twee wapperende armpjes, twee dichtgeknepen oogjes en een luid krijsend mondje. In zijn armen ligt een drie dagen oud meisje.
Pauze
De jonge moeder is drie dagen geleden bevallen van een blakende dochter. Maar de placenta is nog steeds niet losgekomen, terwijl er in de wijde omtrek geen medici te bereiken zijn. Moeder en baby dreigen het beiden niet te overleven.
Voorzichtig leggen Joël en zijn instructeur het meisje en haar moeder op de vloer van de cabine en maken hen goed vast. Dan pauzeert Joël. Voordat ze vertrekken en de reis voortzetten, knielt hij naast hen neer en bidt voor hen. Als hij aan zijn klim begint en om de bergen heen navigeert, denk hij: “Dit is waarom we hier zijn gekomen, voor deze mensen.”
